de “talking nurse”
Door: Nel
Blijf op de hoogte en volg Nel
26 September 2014 | Australië, Batchelor
Litchfield National Park is een mooi en rustig park met talloze watervallen en zwemplekken zonder krokodillen. Een van de beroemde watervallen de Florence waterfalls kunnen we niet bezoeken omdat de hele omgeving in brand staat, iets wat we steeds vaker tegen komen. We bezoeken wel de Magnetic termite Mounds: een veld vol vlakke termietenheuvels, het lijkt wel een oorlogskerkhof. De Bulleye Rockhole kunnen we nog net bereiken, hoewel het aan de rand staat van het verbrande gedeelte. Het zijn plateaus die door de waterval worden gevuld en waarin heerlijk gezwommen wordt. Ook nog een andere waterval: de Tomler falls
’s Avonds begint Peter zich niet goed te voelen: hij is duizelig en het voelt alsof hij dronken is. Dit houdt ’s morgens ook aan: hij moet zich overal aan vasthouden en als hij zijn hoofd te snel beweegt lijkt het alsof de beelden in stukjes gehakt zijn: niet goed dus. We besluiten te overleggen bij de receptie wat we het beste kunnen doen. Zij neemt contact op met de medical centre in het nabijgelegen Batchelor. De verpleegster vraagt naar Peters inspanningen van de laatste dagen (3-daagse kanotocht!) en of hij genoeg gedronken heeft: ze hebben het hier over 4 liter per dag, een aardige hoeveelheid. Nadat het een paar uur later nog niet verbeterd is moeten we naar het Medical centre en daar ontmoeten we een superaardige, praatgrage en ren-je-rot verpleegster. Ze constateert een torenhoge bloeddruk en stelt al snel de diagnose “dehydration” ofwel uitdrogingsverschijnselen. Het komt hier heel veel voor. Dus aan het infuus ermee: vocht, suikers en zouten inbrengen. Gelukkig gaat dat goed en de bloeddruk zakt alweer snel. En we hebben mooi de tijd om te luisteren naar haar ervaringen als verpleegster in dit uitgestrekte gebied.
Het medical centre biedt zorg aan het hele park, 1500 vierkante kilometer. Het heeft een eigen ambulance en een goed geoutilleerd centrum. Ze krijgt veel aboriginal patiënten binnen. Tot nog toe zijn onze gidsen terughoudend geweest over de situatie waarin de Aboriginals verkeren (we zagen al zoveel dronken mensen) maar de verpleegster praat honderduit. Zo’n 50 jaar geleden leefden ze nog een met de natuur, gebruikten medicinale kruiden, aten noten, bessen en jaagden op dieren. De laatste jaren is hun leven totaal veranderd. Ze zijn als het ware opgeslokt in een moderne samenleving, ze zijn verhuisd naar de steden en leven daar in hun eigen communities. De meesten (naar schatting 95%) hebben geen werk, hebben vaak wel geld omdat ze zijn uitgekocht door de mijnindustrie: het gebied waar ze leefden is opgekocht en de Aboriginals krijgen daarvoor een uitkering. Ze gokken met kaartspelen om enorme bedragen. Het gevolg is dat er ontzettend veel drankmisbruik is (naar schatting 95% van de mensen drinkt). Ook het eetgedrag is dramatisch veranderd. Een generatie geleden nog een notendieet en nu elke dag MacDonalds: hun lichamen zijn er niet tegen bestand en diabetes, cholesterolgerelateerde ziektes zijn doodsoorzaak nummer 1. Men schat dat maar 5% van de Aboriginals ouder wordt dan 55 tot 60 jaar. De kinderen komen weinig naar school hoewel ze met bussen opgehaald worden en op school eten krijgen. “we krijgen ze binnen bewusteloos na de drank, gewond nadat ze dronken van de rotsen in de rivier zijn gesprongen of na uit de hand gelopen ruzies. De vrouwen komen dan helemaal in tranen hier naartoe om hulp te halen. In the Northern territory, het gebied waar we nu zijn is de situatie het meest schrijnend. It’s a sad, sad song.”
’s Avonds begint Peter zich niet goed te voelen: hij is duizelig en het voelt alsof hij dronken is. Dit houdt ’s morgens ook aan: hij moet zich overal aan vasthouden en als hij zijn hoofd te snel beweegt lijkt het alsof de beelden in stukjes gehakt zijn: niet goed dus. We besluiten te overleggen bij de receptie wat we het beste kunnen doen. Zij neemt contact op met de medical centre in het nabijgelegen Batchelor. De verpleegster vraagt naar Peters inspanningen van de laatste dagen (3-daagse kanotocht!) en of hij genoeg gedronken heeft: ze hebben het hier over 4 liter per dag, een aardige hoeveelheid. Nadat het een paar uur later nog niet verbeterd is moeten we naar het Medical centre en daar ontmoeten we een superaardige, praatgrage en ren-je-rot verpleegster. Ze constateert een torenhoge bloeddruk en stelt al snel de diagnose “dehydration” ofwel uitdrogingsverschijnselen. Het komt hier heel veel voor. Dus aan het infuus ermee: vocht, suikers en zouten inbrengen. Gelukkig gaat dat goed en de bloeddruk zakt alweer snel. En we hebben mooi de tijd om te luisteren naar haar ervaringen als verpleegster in dit uitgestrekte gebied.
Het medical centre biedt zorg aan het hele park, 1500 vierkante kilometer. Het heeft een eigen ambulance en een goed geoutilleerd centrum. Ze krijgt veel aboriginal patiënten binnen. Tot nog toe zijn onze gidsen terughoudend geweest over de situatie waarin de Aboriginals verkeren (we zagen al zoveel dronken mensen) maar de verpleegster praat honderduit. Zo’n 50 jaar geleden leefden ze nog een met de natuur, gebruikten medicinale kruiden, aten noten, bessen en jaagden op dieren. De laatste jaren is hun leven totaal veranderd. Ze zijn als het ware opgeslokt in een moderne samenleving, ze zijn verhuisd naar de steden en leven daar in hun eigen communities. De meesten (naar schatting 95%) hebben geen werk, hebben vaak wel geld omdat ze zijn uitgekocht door de mijnindustrie: het gebied waar ze leefden is opgekocht en de Aboriginals krijgen daarvoor een uitkering. Ze gokken met kaartspelen om enorme bedragen. Het gevolg is dat er ontzettend veel drankmisbruik is (naar schatting 95% van de mensen drinkt). Ook het eetgedrag is dramatisch veranderd. Een generatie geleden nog een notendieet en nu elke dag MacDonalds: hun lichamen zijn er niet tegen bestand en diabetes, cholesterolgerelateerde ziektes zijn doodsoorzaak nummer 1. Men schat dat maar 5% van de Aboriginals ouder wordt dan 55 tot 60 jaar. De kinderen komen weinig naar school hoewel ze met bussen opgehaald worden en op school eten krijgen. “we krijgen ze binnen bewusteloos na de drank, gewond nadat ze dronken van de rotsen in de rivier zijn gesprongen of na uit de hand gelopen ruzies. De vrouwen komen dan helemaal in tranen hier naartoe om hulp te halen. In the Northern territory, het gebied waar we nu zijn is de situatie het meest schrijnend. It’s a sad, sad song.”
-
26 September 2014 - 07:34
Esther :
Droevig verhaal inderdaad! Is papa inmiddels weer de oude? 4 liter is ook wel veel zeg! -
26 September 2014 - 09:34
Riet Mekenjamp:
Dat is de andere kant van de medaille, je kunt ook ziek worden en met mensen in aanraking komen, die in slechte omstandigheden leven ! Hopellijk is Peter weer hersteld en veel drinken in het vervolg.
Ido van Lieke heeft in hun vakantie op Ibiza ook aan het infuus gelegen wegens uitdroging, maar was daarna snel beter !
-
26 September 2014 - 10:40
Jan En Hanneke:
In 50 jaar een ontwikkeling moeten doormaken, waarover we hier in Europa meer dan 2000 jaar gedaan hebben. Alle gewoontes, normen en waarden overhoop. Geen wonder dat deze mensen ontsporen. Triest, vooral omdat deze geschiedenis zich overal weer herhaalt met de verspreiding van onze westerse ''cultuur''.
Peter, voortaan goed drinken hoor! En geen 4 liter vuurwater, maar gewoon water, desnoods recht uit de rivier!
-
26 September 2014 - 13:06
Hanny Coopmans:
Hoi hoi, dat zal wel schrikken zijn geweest, zit je in een ver land en wordt je ziek. Gelukkig weet je nu waar het aan ligt, dat wordt vanaf nu waterzakken dragen. Maar zo te zien hebben jullie het verder wel goed naar de zin, maar volgens mij is het wel vermoeiend. Nou ja je kunt straks thuis weer uitrusten. Groetjes en hou jullie haaks. -
16 Oktober 2014 - 22:19
Sonja:
Dat is wel even schrikken hè zo'n ervaring. Hoop dat Peet nu voldoende vocht tot zich neemt en zich verder goed voelt. Verder ben ik vanavond door jullie reisverslagen aan het scrollen en ik geniet wel heel erg met jullie mee. Wat een fantaaaaastische reis hebben jullie. Hier zijn alle overtreffende trappen op zijn plaats. Gewoon echt geweldig. Ik ga nog ff door scrollen en lezen en genieten vanaf de bank in Nijmegen. Lieve mensen geniet nog lekker en ik kijk alweer uit naar de nieuwe verslagen en foto's.
Veel liefs van ons xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
