Tasmanië in een notendop

Anderhalve week op dit eiland, 350 kilometer onder het grote continent heeft ons een mooie indruk gegeven.
Een eiland vol tegenstellingen:
- De oostkant toegankelijk, idyllisch, op sommige plekken bijna Engels aandoend met een glooiend landschap en fantastische kusten; de midden- en westkant een ruige, onherbergzame natuur met bergen, meren en bochtige wegen.
- De oostkant warm, korte broekenweer en aan de westkant een stuk kouder (wij hebben mogen genieten van sneeuw wat fraaie foto’s oplevert maar ook een zoektocht in de koffer naar de schaarse warme kleding).
- Vroeger een eiland waar de aboriginals woonden, nu hebben we er niet een ontmoet op dit prachtige eiland.
- Een eiland dat in de 19e eeuw als strafkolonie heeft gediend bij de deportaties van veroordeelden vanuit Engeland en Ierland en waar Port Arthur een interessant beeld van geeft. Een schril contract met de idyllische omgeving.

Het eiland werd ontdekt door onze goede oude Abel Tasman in 1648, hij is er niet gebleven wat de Aboriginals prima vonden; het was immers hun land. Maar rond 1800 kwamen de Engelsen. Zij gingen zich er wel vestigen en het land bebouwen en er vee houden. Ze gingen niet zachtzinnig met de Aboriginals om. Ze werden verdreven van hun woonomgeving. Het wild, voor de oorspronkelijke bewoners een levensbron, werd afgeschoten en de oorspronkelijke vegetatie vernietigd. Hiermee vervielen hun levensbronnen. Begin 1800 mocht er bij de wet op hen geschoten worden als ze zich “vijandig” gedroegen. De groep werd daardoor steeds kleiner. Later werd het kleine groepje dat resteerde na een harde strijd met een schip naar Flinderseiland verbannen.

In 1830 werd Tasmanië door Engeland gebruikt als strafkolonie voor tientallen duizenden in het vaderland veroordeelden. Wilden ze geen beter gedrag vertonen, dan kwamen ze uiteindelijk aan de oostkant op St. Arthur terecht. De eerste gevangenen hebben daar eigenhandig hun gevangenis gebouwd. Het werd een heel uitgebreide gemeenschap. Naast een gevangenis was het ook een leefgemeenschap voor de bewakers en hun gezinnen. Men geloofde er in een harde geestelijke en lichamelijke opvoeding ter verbetering van het moraal. Dat was inclusief eenzame opsluiting, spreekverbod, zweepslagen, zwaar en langdurig werken. Ook werd er een asylum gebouwd, een ziekenhuis voor gevangenen die door de eenzame opsluiting geestelijk volkomen ontregeld waren. Onze gids vertelde nog een anekdote over de claustrofobische, volledig donkere isoleercel waar je wegens wangedrag gedurende een maand opgesloten kon worden. 23 uur erin en 1 uur eruit, maar eerst een kap over je hoofd. Een gevangen had er een maand doorgebracht en mocht weer in het daglicht. “ Dat ziet er goed uit” zei hij. Maar ja, praten was verboden, dus hij kon weer rechtsomkeert maken en aan nieuwe maand opsluiting beginnen.

Er zijn maar een paar grotere steden in Tasmanië, waarbij Hobart en Leiceston echt stedelijke allure hebben. Vooral Hobart sprak ons echt aan: een leuke stad met veel voorzieningen, maar toch redelijk gemakkelijk beloopbaar. Een aanrader. In Leiceston waren we onder de indruk van de kloof die middenin de stad begint, waardoor een brede rivier stroomt. Iets verderop kom je uit bij een heel mooi park waar het een gezellige drukte is. We hebben er een mooie middag doorgebracht.
En wat een mooie natuur in the good old Tassie. De nationale parken rijgen zich aaneen. We hebben er prachtige wandelingen gemaakt in Mount field en the cradle mountain national park. Meren, watervallen, bergen: voor ieder wat wils.
Aan de oostkust waren we helemaal weg van het Freycinet national park. Een schiereiland met mooi weer, zee en mooie stranden. Prachtige uitzichtpunten als je de moeite neemt om korte of wat langere wandelingen temaken. Mooi om wat langer te zijn.

Wat ik ook niet onvermeld wil laten is The Wall in Derwent bridge.
Greg Duncan werkt nu al 11 en een half jaar op een grote houten wand van 100 meter lang en 3 meter hoog aan het vastleggen van een stukje Tasmaanse geschiedenis. Over 4 maanden is hij klaar. Hij snijdt er de mooiste voorstellingen uit in bas reliëf. Je ziet de aders lopen over de armen van de arbeiders, de kreuken in hun jas. Ik was erg onder de indruk.

Tasmanië is erg de moeite waard, maar nu zijn we weer in Sydney met een warme kerst achter de rug met Esther en Demien. En inmidddels ook weer op pad naar Hunter Valley waar het stikt van de wijnhuizen en brouwerijen.
Maar hierover de volgende keer.