In de voetsporen van Ned Kelly
Door: Nel
Blijf op de hoogte en volg Nel
05 December 2016 | Australië, Sydney
Esther, Peter en ik zijn vanuit Sydney vertrokken richting de Snowy mountains naar het Kosciuszko national park waar Rose met ijzeren hand haar domeinen en personeel bestuurt, en als het nodig is ook haar eega: “zip it John”.
Oh dear, oh dear.
Maar wat een prachtig gebied is het. Daarna koersen we af op Beechworth, een oud goudmijnstadje. En dan weer door naar trendy Melbourne, dat al aardig in de kerststemming is. En wij zijn niet de enigen die deze reis maakten. Daar was ook ene Ned Kelly, maar helaas liep dat niet zo goed af als bij ons….
Uit mijn reisverhalen van 2014:
In de 2e helft van de 18e eeuw had Engeland een probleem: de gevangenissen zaten overvol en konden het aantal veroordeelden niet opvangen. Ze hadden ook al schepen in de Theems liggen en die werden als gevangenis gebruikt: de hulken. Opknopen dan maar, zou je misschien zeggen, maar daar begon in die tijd ook al protest tegen te komen. Daarom werd het besluit genomen om gevangenen te deporteren, te verbannen naar Australië waar ze later dwangarbeid konden verrichten voor de duur van hun gevangenschap. De eerste schepen in 1787 kwamen aan in Botany Bay, een deel van Sydney. In latere tijden werden de boten ook naar Tasmanië (van Diemensland) en, nog later tot 1868, naar Perth gestuurd. In totaal zijn er zo’n 168.000 gevangenen naartoe gebracht. De meesten bleven daar, ook nadat hun straf erop zat.
De vader van Ned, John “Red” Kelly, was een van de 50.000 Ieren die zo in Australië terecht zijn gekomen. Hij werd verbannen vanwege de diefstal van 2 varkens. Hij kwam op Tasmanië terecht en ontvluchtte het eiland met een Ierse vrouw, Ellen Quinn. Ze kwamen terecht in de buurt van Melbourne. Ze kregen al snel een flink gezin en Ned was hun oudste zoon. Het was armoe troef, vader John moest er een beetje bij stelen om zijn gezin te kunnen onderhouden. Al snel kwam hij in de gevangenis terecht en hij overleed tijdens zijn gevangenschap. Toen was Ned aan de beurt om samen met zijn moeder de touwtjes aan elkaar te knopen. Hij werd ook al snel opgepakt voor kleine vergrijpen, evenals zijn moeder die een werkstraf van enkele jaren kreeg voor het beledigen van een politieman. Ned schreef nog een heel lange brief naar de autoriteiten om te protesteren tegen de discriminatie van de onschuldige, katholieke Ieren. Daarmee hoopte hij zijn moeder vrij te krijgen.
Je begrijpt het al, de geschiedenis herhaalt zich. Het werd een gevecht van ‘the poor settlers’ tegen de gevestigde orde. En om een lang verhaal kort te maken: er vielen van beide kanten doden en ook Ned moest het met de dood door ophanging in de gevangenis van Melbourne bekopen.
Nu wordt hij gezien als een held die opkomt voor de armen.
Een kleine zoektocht op internet leert dat hij velen geïnspireerd heeft tot het maken van liedjes en films: Mick Jagger als Ned Kelly (1970) en hieronder een link naar een liedje van Johnny Cash:
https://www.youtube.com/watch?v=2LH7FXf66KU
Oh dear, oh dear.
Maar wat een prachtig gebied is het. Daarna koersen we af op Beechworth, een oud goudmijnstadje. En dan weer door naar trendy Melbourne, dat al aardig in de kerststemming is. En wij zijn niet de enigen die deze reis maakten. Daar was ook ene Ned Kelly, maar helaas liep dat niet zo goed af als bij ons….
Uit mijn reisverhalen van 2014:
In de 2e helft van de 18e eeuw had Engeland een probleem: de gevangenissen zaten overvol en konden het aantal veroordeelden niet opvangen. Ze hadden ook al schepen in de Theems liggen en die werden als gevangenis gebruikt: de hulken. Opknopen dan maar, zou je misschien zeggen, maar daar begon in die tijd ook al protest tegen te komen. Daarom werd het besluit genomen om gevangenen te deporteren, te verbannen naar Australië waar ze later dwangarbeid konden verrichten voor de duur van hun gevangenschap. De eerste schepen in 1787 kwamen aan in Botany Bay, een deel van Sydney. In latere tijden werden de boten ook naar Tasmanië (van Diemensland) en, nog later tot 1868, naar Perth gestuurd. In totaal zijn er zo’n 168.000 gevangenen naartoe gebracht. De meesten bleven daar, ook nadat hun straf erop zat.
De vader van Ned, John “Red” Kelly, was een van de 50.000 Ieren die zo in Australië terecht zijn gekomen. Hij werd verbannen vanwege de diefstal van 2 varkens. Hij kwam op Tasmanië terecht en ontvluchtte het eiland met een Ierse vrouw, Ellen Quinn. Ze kwamen terecht in de buurt van Melbourne. Ze kregen al snel een flink gezin en Ned was hun oudste zoon. Het was armoe troef, vader John moest er een beetje bij stelen om zijn gezin te kunnen onderhouden. Al snel kwam hij in de gevangenis terecht en hij overleed tijdens zijn gevangenschap. Toen was Ned aan de beurt om samen met zijn moeder de touwtjes aan elkaar te knopen. Hij werd ook al snel opgepakt voor kleine vergrijpen, evenals zijn moeder die een werkstraf van enkele jaren kreeg voor het beledigen van een politieman. Ned schreef nog een heel lange brief naar de autoriteiten om te protesteren tegen de discriminatie van de onschuldige, katholieke Ieren. Daarmee hoopte hij zijn moeder vrij te krijgen.
Je begrijpt het al, de geschiedenis herhaalt zich. Het werd een gevecht van ‘the poor settlers’ tegen de gevestigde orde. En om een lang verhaal kort te maken: er vielen van beide kanten doden en ook Ned moest het met de dood door ophanging in de gevangenis van Melbourne bekopen.
Nu wordt hij gezien als een held die opkomt voor de armen.
Een kleine zoektocht op internet leert dat hij velen geïnspireerd heeft tot het maken van liedjes en films: Mick Jagger als Ned Kelly (1970) en hieronder een link naar een liedje van Johnny Cash:
https://www.youtube.com/watch?v=2LH7FXf66KU
-
05 December 2016 - 13:41
Marian Berretty:
Weer een mooi verhaal, Nel
Kerstsfeer onder de warme zon, dat is weer eens wat anders! Groetjes, Eduard en Marian
-
05 December 2016 - 15:26
Margret:
Mooi geschiedenis lesje Nel....wat hebben jullie het toch leuk....héle fijne tijd nog!!!!!
En we kijken nu al uit naar jullie volgende belevenis!!!! -
05 December 2016 - 18:35
Riet Mekenkamp:
Hoi Nel en Peter,
Ik weet niet of mijn reactie is aangekomen.
Maar nu nog een keer:
Wat een interessant maar ook triest verhaal. Jaren geleden heb ik het boek: The girl from Botany bay gelezen. Het waar gebeurde verhaal van Mary Briant ook gedeporteerd naar Australie. Het was toen geschreven door Anthony van Kampen. Inmiddels herschreven en verfilmd. Dat boek heeft grote indruk op mij gemaakt toen. Maar met jullie gaat het goed geloof ik !
-
06 December 2016 - 12:51
Ria:
Wat een prachtige reis maken jullie weer. Wij hier maar kou lijden en daarom ben ik maar begonnen de zomervakantie uit te zoeken. Geniet ervan en ik kijk al weer uit naar het volgende verslag. -
12 December 2016 - 17:27
Twan:
Prachtig om jullie zo te volgen.
Interessant om dit allemaal te lezen.
Geniet er nog van. -
14 December 2016 - 17:12
Marga:
Hoi Nel en Peter.
Wat leuk dat jullie ons geheugen weer even opfrissen. We lezen het met plezier.
Maar hoe is het met jullie eigenlijk ? Een hele veilige reis samen. groetjes, Marga / Theo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
