Kangoeroes, koala's, kusten, kilometers
Door: Nel
Blijf op de hoogte en volg Nel
15 December 2016 | Australië, Sydney
De zuidkust van Australië is grillig in alle opzichten: qua structuur van de kust, maar zeker ook wat betreft de temperatuur:
Zitten we de ene dag te puffen van de hitte, de andere dag waait er een harde koude zuidenwind (het blijft wennen) en geeft de thermometer ’s morgens een schamele negen graden aan. Maar ja, de invloed van de Zuidpool –Antarctica- is op Tasmanië al steeds meer merkbaar. Ook zijn de dagen hier een stuk langer. Vanmorgen was ik vroeg wakker en was het om 6 uur al volop licht.
De reis samen met Esther is weer achter de rug; ze is inmiddels weer naar Sydney gevlogen waar het op dat moment 38 graden was.
Weer even afkicken van de beide ouders die 3 weken op je lip gezeten hebben, nadat je ze 9 maanden niet meer gezien hebt. Het blijven toch mensen met eigenaardige karaktertrekjes!
We hebben een paar volle en afwisselende weken achter de rug.
Melbourne heeft ons een mooi kijkje achter de schermen gegeven met de secret hidden tours. Een leuke wandeling door winkelstraten in kerstsfeer, afgewisseld door lanes die helemaal versierd waren met graffiti. Een mondaine en artistieke stad.
De great ocean road was mooi, prachtige ruige kusten met als hoogtepunt de 12 apostelen (het waren er nog maar een stuk of 8; de rest was al door erosie verdwenen). Maar natuurlijk zijn zo’n beroemde stukjes van Australië erg druk, vooral met Aziaten. Een kilometer vinden we een mooie picknickplek bovenop de rotsen: niemand te zien!
Het laatste stuk naar Adelaide is ons tegengevallen. Vooral een lange dag met veel reiskilometers, waar pas het laatste stuk wat boeiende werd. Een late aankomst in Adelaide om de volgende dag weer vroeg te vertrekken met een busje naar Kangaroo eiland. Ik moet bekennen dat wij verreweg de oudste tieners waren. Zelfs Esther was een jongere op leeftijd. Het busje met een enthousiaste begeleider bracht ons overal, met onafgebroken de nieuwste hits via de speakers.
Maar het was een mooi eiland, nog niet echt ontdekt door het massatoerisme.
We hebben meegedaan aan een vol programma waar ook sandboarding een onderdeel van was (ja, ik ook een keer samen met Esther).
Verder veel genoten van de prachtige rotsformaties en vooral de zeehonden die daar in grote aantallen op het strand vertoeven. Prachtig om te zien, die stoeiende, elkaar verleidende paartjes en hier en daar een jonge zeehond die onafgebroken om zijn moeder roept.
Ook hebben we koala’s gespot, een slang, een walibi, heel veel kangoeroes en niet te vergeten: heel veel vliegen. We waren in de veronderstelling dat ze alleen in het midden en noorden van Australië zouden zijn, maar nee hoor: op kangoeroe-eiland zitten ze ook en ook bij de 12 apostelen en in het westen, waar Demiën en zijn vriend Rens rondreizen.
En nu zijn we dus op Tasmanië, anderhalf keer zo groot als Nederland. Ontdekt in 1642 door Abel Tasman, die dacht dat het als schiereiland vastzat aan Australië en het van Diemensland noemde. Snap jij het? Noem het meteen Tasmanië!
Maar hij bleef niet, hij vond het maar onherbergzaam en de bevolking was vijandig. , Maar begin 1800 kwamen de Engelsen en die bleven wel en maakten korte metten met de aboriginals die de oorspronkelijke bewoners waren. Maar hierover de volgende keer meer!
Zitten we de ene dag te puffen van de hitte, de andere dag waait er een harde koude zuidenwind (het blijft wennen) en geeft de thermometer ’s morgens een schamele negen graden aan. Maar ja, de invloed van de Zuidpool –Antarctica- is op Tasmanië al steeds meer merkbaar. Ook zijn de dagen hier een stuk langer. Vanmorgen was ik vroeg wakker en was het om 6 uur al volop licht.
De reis samen met Esther is weer achter de rug; ze is inmiddels weer naar Sydney gevlogen waar het op dat moment 38 graden was.
Weer even afkicken van de beide ouders die 3 weken op je lip gezeten hebben, nadat je ze 9 maanden niet meer gezien hebt. Het blijven toch mensen met eigenaardige karaktertrekjes!
We hebben een paar volle en afwisselende weken achter de rug.
Melbourne heeft ons een mooi kijkje achter de schermen gegeven met de secret hidden tours. Een leuke wandeling door winkelstraten in kerstsfeer, afgewisseld door lanes die helemaal versierd waren met graffiti. Een mondaine en artistieke stad.
De great ocean road was mooi, prachtige ruige kusten met als hoogtepunt de 12 apostelen (het waren er nog maar een stuk of 8; de rest was al door erosie verdwenen). Maar natuurlijk zijn zo’n beroemde stukjes van Australië erg druk, vooral met Aziaten. Een kilometer vinden we een mooie picknickplek bovenop de rotsen: niemand te zien!
Het laatste stuk naar Adelaide is ons tegengevallen. Vooral een lange dag met veel reiskilometers, waar pas het laatste stuk wat boeiende werd. Een late aankomst in Adelaide om de volgende dag weer vroeg te vertrekken met een busje naar Kangaroo eiland. Ik moet bekennen dat wij verreweg de oudste tieners waren. Zelfs Esther was een jongere op leeftijd. Het busje met een enthousiaste begeleider bracht ons overal, met onafgebroken de nieuwste hits via de speakers.
Maar het was een mooi eiland, nog niet echt ontdekt door het massatoerisme.
We hebben meegedaan aan een vol programma waar ook sandboarding een onderdeel van was (ja, ik ook een keer samen met Esther).
Verder veel genoten van de prachtige rotsformaties en vooral de zeehonden die daar in grote aantallen op het strand vertoeven. Prachtig om te zien, die stoeiende, elkaar verleidende paartjes en hier en daar een jonge zeehond die onafgebroken om zijn moeder roept.
Ook hebben we koala’s gespot, een slang, een walibi, heel veel kangoeroes en niet te vergeten: heel veel vliegen. We waren in de veronderstelling dat ze alleen in het midden en noorden van Australië zouden zijn, maar nee hoor: op kangoeroe-eiland zitten ze ook en ook bij de 12 apostelen en in het westen, waar Demiën en zijn vriend Rens rondreizen.
En nu zijn we dus op Tasmanië, anderhalf keer zo groot als Nederland. Ontdekt in 1642 door Abel Tasman, die dacht dat het als schiereiland vastzat aan Australië en het van Diemensland noemde. Snap jij het? Noem het meteen Tasmanië!
Maar hij bleef niet, hij vond het maar onherbergzaam en de bevolking was vijandig. , Maar begin 1800 kwamen de Engelsen en die bleven wel en maakten korte metten met de aboriginals die de oorspronkelijke bewoners waren. Maar hierover de volgende keer meer!
-
15 December 2016 - 14:17
Ben En Fien:
Hoi Nel en Peter, Wat een tegenstellingen : wij hier bezig met het organiseren van Oventje bij Kaarslicht en jullie op dat hele andere werelddeel en een omgeving die met niets anders te vergelijken is. Geniet er maar van... -
15 December 2016 - 17:29
Marian Berretty:
Wauwwww, wat een schitterende foto's!!! -
15 December 2016 - 22:50
Jan En Hanneke:
Wat een prachtige tocht, en zoveel dieren gezien!!
We herkennen een aantal plekken uit de vakantiefoto''s van Peter en Sylvia.
Duidelijk een continent waar wij ook echt nog eens naar toe moeten.
Veel plezier met het vervolg. Slepen jullie een klein kerstboompje of adventskransje mee om in de Kerst-stemming te komen? Met wit zand in plaats van sneeuw?
We kijken alweer uit naar je volgende verhaal! Groetjes van Hanneke en Jan
-
16 December 2016 - 08:16
Nel En Peter:
Ja Jan en Han, het land is de moeite waard. En Tasmanië nu ook weer. Kerststemming is wat moeilijker, hoewel ze hier wel moeite doen met versieringen en muziek. -
22 December 2016 - 19:03
Annette:
Jullie maken weer een mooie reis. De reisbeschrijving en de foto's zijn geweldig. Hier is het weer wisselvallig. Een paar dagen geleden vroor het nog en vandaag was het zacht weer. De kerstboom en de lichtjes hebben we hier in huis. Nu nog sneeuw en het plaatje is compleet. Peter en Nel geniet ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
